Κ

Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Γιάννουλης Λάρισας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης & Τυρνάβου

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Η παράκληση στην Παναγία την Οδηγήτρια, σε μορφή εφαρμογής


Η παράκληση στην  Παναγία την Οδηγήτρια, υπάρχει τώρα και σε μορφή εφαρμογής (application) για smartphones και tablets με λειτουργικό ANDROID

Για να την εγκαταστήσετε θα χρειαστεί να κάνετε τα εξής βήματα

1 ανοίξτε την εφαρμογή που σκαναρει QR codes
Αν δεν έχετε τέτοια εφαρμογή μπορείτε να εγκαταστήσετε την «Scan - QR Code Barcode Reader»

2 σκαναρετε το παρακάτω QR code
3 θα κατέβει ένα αρχείο της μορφής ******.apk
το τρέχουμε και εγκαθιστούμε την εφαρμογή

4 τελειώσαμε.............θα δούμε ότι δημιουργήθηκε ένα εικονίδιο με την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας. Αυτή είναι η εφαρμογή με όλη την παράκληση


Εναλλακτικά μπορείτε να βρείτε την εφαρμογή και εδώ http://www.appsgeyser.com/612536

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Χριστιανικές εφαρμογές για κινητά και Tablets

Για κινητά και Tablets με λειτουργικό σύστημα ANDROID (κάντε κλικ στις εικόνες)

Παράκληση στην  Παναγία την Οδηγήτρια

Αγία Γραφή
Cover art

Ελληνικό Ορθόδοξο προσευχητάρι
Cover art

Θεία Λειτουργία
Cover art

Ακάθιστος Ύμνος (Χαιρετισμοί)

Μεγάλη Εβδομάδα

Cover art

TV4E(Ελληνική Ορθόδοξη Τηλεόραση)




Για κινητά και Tablets με λειτουργικό σύστημα I-OS (κάντε κλικ στις εικόνες)

Προσευχητάριον
Προσευχητάριον, Greek Prayer Book

Εγχειρίδιο Ελληνορθόδοξων Ακολουθιών
Εκκλησία : Εγχειρίδιο Ελληνορθόδοξων Ακολουθιών

Σύνοψη Μεγάλης Εβδομάδας



Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Δραστηριότητες του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Γιάννουλης.


                     
   
Με τον Χριστό κοντά μας,ξεκινάμε ένα όμορφο ταξίδι και φέτος στην Ενορία μας, προσφέροντας σε όλους τις πνευματικές ομορφιές της Αγίας μας Εκκλησίας.
  Κυριακή 6 Οκτωβρίου  11:30 το πρωί στο Πνευματικό Κέντρο,θα τελεστεί ο Αγιασμός της ενάρξεως των Κατηχητικών μας Συναντήσεων για τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου. Περιμένουμε τους μικρούς μας φίλους στην αγκαλιά της Ενορίας με πολύ αγάπη και όρεξη για να περάσουμε μαζί μια όμορφη και δημιουργική κατηχητική χρονιά.
                                         *****************************************
  Κυριακή 6 Οκτωβρίου  6:30 το απόγευμα στο Παρεκκλήσιο του Αγ. Παντελεήμονα, θα τελεστεί ο Αγιασμός της ενάρξεως των Νεανικών Συναντήσεων για τα παιδιά Γυμνασίου-Λυκείου και αποφοίτων. Με μεγάλη χαρά θα υποδεχτούμε τα νέα παιδιά στην Εκκλησία μας και μαζί θα μιλήσουμε για το αύριο και τους στόχους μας με βοηθό τον Χριστό.
                                         *****************************************
 Κυριακή 13 Οκτωβρίου 6:00 το απόγευμα,θα τελεστεί η έναρξη της ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ,που στόχο έχει την εν Χριστώ διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας στην σύγχρονη κοινωνία. Μια ευλογημένη προσπάθεια που χρειάζεται την συμμετοχή  όλων των γονέων που αγαπούν τα παιδιά τους και θέλουν να τα χαρούν  σωστούς και προικισμένους κατά Χριστό ανθρώπους.
                                        ******************************************
Η Ενορία μας χρειάζεται την αγάπη και υποστήριξη όλων σας. Ότι επιτελείται μέσα σε αυτήν,είναι απο αγάπη και όνειρα για μία κοινωνία αγάπης,αλληλεγγύης και σεβασμού προς τα Ιερά και τα Όσια της Πίστεώς  και της Πατρίδος μας. Σας θέλουμε κοντά μας,να παλέψουμε μαζί. ΑΞΙΖΕΙ !!!!!

             








Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Σύναξη κατηχητών στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου

ΛΑΡΙΣΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ:
 ¨ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΕΡΓΟ ΑΛΛΑ 
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ¨

ΣΥΝΑΞΗ ΚΑΤΗΧΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της κατηχητικής συνάξεως το απόγευμα της Τρίτης 24ης Σεπτεμβρίου 2013 με την συμμετοχή πολλών κατηχητών και κατηχητριών της Λαρισαϊκής Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε στο Επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης κ.Ιγνάτιος καλοσώρισε τους εκλεκτούς συνεργάτες του κατηχητικού έργου και τους παρεκάλεσε με ιδιαίτερη προθυμία και πύρινο ζήλο να διακονήσουν τον χώρο της νεότητος, να αγαπήσουν πολύ και να στηρίξουν ιδιαίτερα τους νέους μαθητές, μικρούς και μεγαλύτερους, ώστε να πάρουν εφόδια ζωής σε μία εποχή που δοκιμάζονται τα πάντα, αλλά το αληθινό αντέχει και το αυθεντικό ελκύει και τελικά με την χάρη του Θεού επικρατεί. Τους παρεκίνησε δε να επιδεικνύουν συνέπεια και ακρίβεια στην πνευματική τους ζωή, ώστε να δέχονται την ευλογία του Θεού και να αποτελούν πρότυπα για τους νέους βλαστούς της Εκκλησίας, αφού κατά την ρήσιν των Πατέρων ό,τι έχει κανείς δίδει και ότι καλό βιώνει αυτό πρέπει και να διδάσκει.
Ακολούθησαν οι εισηγήσεις των ομιλητών, οι οποίες είλκυσαν πραγματικά και την προσοχή, αλλά και το ενδιαφέρον των κατηχητών.
Πρώτος εισηγητής ήταν ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως, Αρχιμανδρίτης π.Αχίλλιος Τσούτσουρας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Συγκομιδή του κατηχητικού έργου».
Ο π.Αχίλλιος αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γονείς αλλά και τα παιδιά και πώς αυτό έγινε αντιληπτό στην παρελθούσα κατηχητική και σχολική χρονιά, ενώ εξήγησε πώς μία επιτυχημένη κατηχητική συντροφιά κατάφερε να φέρει και πάλι το χαμόγελο και την χαρά τόσο στα πρόσωπα των μικρών παιδιών, όσο και των γονέων τους.
Ο δεύτερος εισηγητής ήταν ο Ελλογιμώτατος κ.Χαράλαμπος Β.Στεργιούλης, εκπαιδευτικός και διδάκτορας της βυζαντινής φιλολογίας, ο οποίος ανέπτυξε με πολύ μεγάλη αμεσότητα   το θέμα : «Φως, περισσότερο φως» – « Ο ρόλος του Κατηχητικού στη σύγχρονη κοινωνία της κρίσης ».
Ο λόγιος ομιλητής παρουσίασε με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο μορφές της Εκκλησίας και του Έθνους μας, πρόσωπα ιερά και σπουδαία, ανθρώπους θυσίας και αληθινού ηρωϊσμού, οι οποίοι  κατήχησαν τον λαό του Θεού και ενίσχυσαν τα ελληνόπουλα σε στιγμές πολύ πιο δύσκολες από την σημερινή πραγματικότητα και κάλεσε τους νέους και τις νέες της συνάξεως να γίνουν μελετητές, ερευνητές και μιμητές του έργου τους. Μίλησε για τον Προφήτη Ηλία, τον Άγιο Νικόλαο, Αρχιεπίσκοπο Μύρων της Λυκίας, τον Άγιο Ιωάννη, τον Χρυσόστομο, τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου, παρουσιάζοντας σημαντικές πτυχές της πολυτάραχης ζωής τους και πώς κάτω από τις τόσο αντίξοες συνθήκες κατάφεραν να φέρουν φως και αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί με στοιχεία αδιάψευστα και στην ζωή και το έργο τριών πολύ σημαντικών ανθρώπων, που φώτισαν και ενίσχυσαν σε κρίσιμους και ιδιαίτερα επικίνδυνους χρόνους το γένος των Ελλήνων, όπως του Διονύσιου, του Φιλόσοφου ή Σκυλόσοφου, του Μεγάλου Αγίου Ιερομάρτυρος της Εκκλησίας  Πατροκοσμά, του Αιτωλού και του Οσίου Χριστοφόρου, του Παπουλάκου.
Και οι δύο εισηγητές είχαν την δυνατότητα, ενώ μιλούσαν να προβάλλονται σκηνές από τα γεγονότα στα οποία αναφέρονταν, πράγμα το οποίο έκανε ακόμη πιο ενδιαφέρουσες τις ομιλίες τους.
Στο τέλος της συναντήσεως ο Σεβασμιώτατος παρεκάλεσε τον ποληό και έμπειρο κατηχητή και παιδαγωγό, κ.Κωνσταντίνο Αθανασόπουλο, από την Χριστιανική Εστία Λάρισας να απευθύνει χαιρετισμό στους κατηχητές της τοπικής Εκκλησίας και εκείνος, ανταποκρινόμενος με πολλή αγάπη, μίλησε με ιδιαίτερη ζωντάνια και νεανικό σφρίγος στα παιδιά, καλώντας τα να επιδεικνύουν όχι μόνο θάρρος και δύναμη, όρεξη και διάθεση προσφοράς στο κατηχητικό έργο αλλά και να ευθυμούν, να είναι χαρούμενοι και όχι σκυθρωποί και να μεταφέρουν την χαρά και την αισιοδοξία τους στις καρδιές των κατηχητοπαίδων, ενώ δεν έκρυψε την συγκίνησή του για την ευλογία αυτής της βραδυάς, να είναι συνηγμένοι τόσοι ευλογημένοι άνθρωποι και να συζητούν θέματα κατηχητικής προσφοράς και πνευματικών διδαχών.

Η ωραία αυτή βραδυά έκλεισε με εκμάθηση νέων κατηχητικών και εκκλησιαστικών ασμάτων, τα οποία χαροποίησαν ιδιαίτερα τους συγκεντρωμένους κατηχητές και κατηχήτριες.






Ο Ιερός μας Ναός



Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Πότε κάνουμε το σταυρό μας;

Πότε κάνουμε και πότε δεν κάνουμε το σταυρό μας 

Κάνουμε τον σταυρό μας:

1. Μόλις ανάψουμε το κερί μας.

2. Όταν μπαίνουμε στους Ιερούς Ναούς και όταν βγαίνουμε από αυτούς.

3. Στην αρχή κάθε ακολουθίας.

4. Σε κάθε Τριαδική εκφώνηση. Δηλαδή κάθε φορά που θα λέγεται ή θα ψάλλεται το: «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι», η όταν ακούγεται το «… του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…».

5. Σε κάθε εκφώνηση της Παναγίας:«Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας…» που υπάρχει στα Ειρηνικά, Πληρωτικά και Μικρές Συναπτές.

6. Στα Απολυτίκια ή Τροπάρια όταν και όπου ακούγεται το όνομα του Αγίου ή της Αγίας της ημέρας, του Ναού κλπ.

7. Στον Όρθρο, όταν ψάλλεται, επαναλαμβανόμενο, το Μεγαλυνάριο της Παναγίας: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ…». Το σταυρό μας είναι προτιμότερο να τον κάνουμε , όταν φθάνει η ψαλμωδία στο: «…την όντως Θεοτόκον …», για να τονίζεται η πίστη ότι εγέννησε Θεόν.

8. Στη Μικρή και Μεγάλη Είσοδο, όταν περνούν από μπροστά μας το Ευαγγέλιο και τα Τίμια Δώρα.

9. Στον Τρισάγιο Ύμνο: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

10. Στο «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν…» το οποίο επαναλαμβάνεται τρις. Μαζί με το σταυρό μας σ’ αυτήν την περίπτωση κάνουμε κάθε φορά και μία μικρή μετάνοια.

11. Πριν από το τέλος του Εσπερινού, όταν ο Ιερέας λέγει το «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου…».

12. Στις απολύσεις των ακολουθιών (Εσπερινού, Όρθρου και λοιπών ακολουθιών), καθώς και στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας.

13. Κάθε άλλη φορά, κατά τις διάφορες αιτήσεις του Ιερέα , εφ’ όσον αυτό αναπαύει ή ευχαριστεί τον πιστό.

14. Όταν προ
σκυνούμε τις άγιες Εικόνες ή άγια Λείψανα.

15. Πριν κοινωνήσουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία.

ΔΕΝ κάνουμε τον σταυρό μας:


1. Όταν μας θυμιάζει ο Ιερέας.Στις περιπτώσεις αυτές αντί σταυρού, κάνουμε μια υπόκλιση της κεφαλής ευχαριστούντες τον Ιερέα για την τιμή που μας κάνει: Μετά τις άγιες Εικόνες να θυμιάζει και εμάς, ως εικόνες του Θεού! Εάν καθόμαστε, πρέπει να σηκωνόμαστε.

2. Όταν στην αρχή του Όρθρου αναγινώσκεται ο Εξάψαλμος.Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο οποίος «μετ’ ευλαβείας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο. Διότι ο χρόνος αυτός της αναγνώσεως προεικονίζει το χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς. Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις η, προπαντός, χωρίς και τους παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή. (Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ο Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).

3. Όταν φιλάμε το χέρι Ιερωμένου. Η συνήθεια ορισμένων να κάνουν το σταυρό τους πριν φιλήσουν το χέρι του Επισκόπου ή Ιερέα ή οποιουδήποτε ρασοφόρου είναι λανθασμένη. Το σταυρό μας τον κάνουμε, όταν ασπαζόμαστε τις άγιες Εικόνες και όχι όταν ασπαζόμαστε το χέρι του Ιερωμένου. Όταν λοιπόν πρόκειται να επικοινωνήσουμε ή να συναντηθούμε με Ιερωμένο, μπορούμε να πούμε «Ευλόγησον, Δέσποτα ή Πάτερ» ή «Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε ή Άγιε Καθηγούμενε ή Πάτερ και κάνοντας μία μικρή υπόκλιση της κεφαλής να ασπαστούμε το δεξί του χέρι, οπότε συνεχίζουμε το διάλογο μαζί του, όπως επιθυμεί ο καθένας. Το ίδιο κάνουμε και φεύγοντας από κοντά του. Λέμε, «Την ευχή σας ή Ευλογείτε, Πάτερ», κάνουμε μικρή υπόκλιση, προτείνοντας τις παλάμες μας σταυροειδώς, ασπαζόμαστε τη δεξιά του και φεύγουμε.

4. Όταν λαμβάνουμε το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, το οποίο (χέρι) στη συνέχεια το ασπαζόμαστε.


του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλο
από το : “Λατρευτικό Εγχειρίδιο” σελ. 168,171

Τριάς Αγίων Ασκητών


Προσευχὲς κατὰ τὴν διάρκεια της ημέρας


Ευχή προ του φαγητού
Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου, ότι Άγιος ει πάντοτε, νυν και αεί και εις του αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Μετά το φαγητό
Ευχαριστούμεν σοι, Χριστέ ο Θεός, ότι ενέπλησας ημάς των επιγείων σου αγαθών. Μη αποστερήσης μας και της επουρανίου σου Bασιλείας.

Όταν φεύγουμε από το σπίτι για την εργασία μας
Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.

Όταν θυμιάζουμε το σπίτι
Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου· έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή, εισάκουσόν μου Κύριε.

Όταν πίνουμε αγιασμόν
Κύριε, ποίησον αυτό και δι’ εμέ «Αφθαρσίας πηγήν, αγισμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαιμόσιν ολέθριον, ταίς εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον, αγγελικής ισχύος πεπληρωμένον»

Όταν χρησιμοποιούμε λάδι κανδήλας ή άλλο αγίασμα προς θεραπείαν ασθενειών
Πάτερ Άγιε ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, ο πέμψας τον μονογενή σου Υιόν,τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, πάσαν νόσον ιώμενον και εκ θανάτου λυτρούμενον, ίασαι και τον δούλον σου (τον όνομα), εκ της περιεχούσης αυτόν σωματικής και ψυχικής ασθενείας, και ζωοποίησον αυτόν, δια της χάριτος του Χριστού σου.

Όταν ανάβουμε κανδήλι ή ένα κερί στο σπίτι μας
«Ούτω λαμψάτω το φώς ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις Ουρανοίς»

Όταν πλησιάζουμε στην Θεία Κοινωνία
Άρτος ζωής αιωνιζούσης γενέσθω μοι το Σώμα σου το άγιον, εύσπλαχνε Κύριε, και το τίμιον Αίμα, και νόσων πολυτρόπων αλεξιτήριον.

Όταν περνάμε απο ναό ή παρεκκλήσιο
Το απολυτίκιο του Ναού ή όταν είναι τούτο άγνωστο, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» (τρίς φορές) κάνοντας ευλαβικά το σημείο του Σταυρού.

Όταν πηγαίνουμε για ύπνο
Εν τη σκέπη των πτερύγων σου σκεπασθήσομαι και υπνώσω· ότι συ, Κύριε, κατά μόνας επ’ ελπίδι κατώκησάς με.

Όταν ταξιδεύουμε
Δέσποτα Κύριε, ο πολλάκις συμπλεύσας τοις αγίοις μαθηταίες και Αποστόλοις σου σύμπλευσον και ημίν τοις αναξίοις δούλοις σου, και πάντα εναντίον άνεμον καταπράϋνον, Κυβερνήτης συ ημών γενόμενος και την χάριν της σήν δωρούμενος πάσιν ημίν, Κύριε δόξα σοι.

Όταν αναμένεται σεισμός
«Ο επιβλέπων επί την γήν και ποιών αυτήν τρέμειν, ρύσαι ημάς της φοβεράς του σεισμού απειλής, Χριστέ ο Θεός, και κατάπεμψον ημίν πλούσια τα ελέη σου. Πρεσβείαις της Θεοτόκου μόνε Φιλάνθρωπε».

Σε κίνδυνο πολέμου
Ειρήνευσον τον κόσμον, ο εκ Παρθένου, καταδεξάμενος, Κύριε, σάρκα φορέσαι υπέρ δούλων, ινα συμφώνως, σε δοξολογώμεν, φιλάνθρωπε.


Αντιγραφή απο το
«Νέον Προσευχητάριο»
πΕκδόσεις:Ο.Χ.Α «Λυδία»

Βρες Πότε Εορτάζεις...

ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΣ   ΠΙΝΑΚΑΣ  ΠΑΝΤΩΝ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ
ΜΕ  ΤΗΝ  ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ  ΕΟΡΤΗΣ  ΤΩΝ

Επέλεξε το αρχικό γράμμα του ονόματος του Αγίου που σε ενδιαφέρει και βρες πότε εορτάζεις. 







Το πρόσφορο και το Αντίδωρο (e-book)


Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Το πρώτο τεύχος από τη σειρά:
“Πώς και γιατί στην εκκλησία μας”.

32 σελίδες
4.5 MB

Πως μπαίνουμε στον Ιερό Ναό;



Όταν αποφασίζουμε να πάμε στον ιερό Ναό[1] πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευό­ντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγια­σμό και Θεία ευλογία.

Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμα μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και ή διάθεση μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.

α. Άναμμα του κεριού

Εισερχόμενοι στο Ναό κάνουμε το σταυρό μας με μικρή υπόκλιση λέγοντας μυστικώς: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον Σου, προσκυ­νήσω προς Ναόν "Αγιόν Σου εν φόβω Σου» (Ψαλ. Έ, 8). Κατευθυνόμαστε, (εάν θέ­λουμε), στο παγκάρι και παίρνουμε 1 ή 2 κεριά (η συνήθεια να ανάβουμε πολ­λά κεριά είναι λανθασμένη νοοτροπία και δημιουργεί προ­βλήματα). Ένα προς τιμή τού Χρίστου, της Παναγίας και των Αγίων Του και ένα για τη σωτηρία των ψυχών των δικών μας ζώντων και τεθνεώτων (ή ένα για όλα).

Έτσι θα χωρεί το μανουάλι τα κεριά όλων, θα καίο­νται περισσότερη ώρα και δεν θα μπαίνει σε πειρασμό ο Νεωκόρος να τα μαζεύει γρήγορα (για... απόκερα!) πριν καούν. Και όταν το ανάβουμε με πολλή ευλάβεια, προσευχόμενοι μπορούμε να λέμε: «Χριστέ μου, Συ είσαι το Φως τού κόσμου. Βοήθησέ με ώστε και η ζωή μου να λιώνει από αγάπη προς τον πλησίον μου και να φωτίζει σαν το τα­πεινό φως αυτού του κεριού»[2].

β. Προσκύνηση των Αγίων Εικόνων

Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στα προσκυνητάρια, κάνουμε μία η τρεις μικρές μετάνοιες με σταυρό, (εάν έχει κόσμο τις μετάνοιες τις κάνουμε ενωρίτερα πριν έρθει η σειρά μας για να μην καθυστερούμε τους άλλους) και ασπαζόμαστε τις Άγιες εικόνες (ή τα Άγια λείψανα). Συγχρόνως λέμε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», ή «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», ή «Άγιε τού Θεού (τάδε), πρέσβευε υπέρ ημών» ή και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας. Ακολούθως οπισθοχωρούμε από τα πλάγια, χωρίς να στρέφουμε τα νώτα μας προς τα Άγια και χωρίς να δημιουργούμε πρόβλημα στους επόμενους που και αυτοί θα προσκυνήσουν.

γ. Η αμφίεση

Δεν εισερχόμεθα στους Ναούς με οποιαδήποτε αμφίεση, ή με την αμφίεση της ώρας εκείνης που βρεθήκαμε μπροστά στο Ναό[3]. Η ακατάλληλη αμφίεση δεν δείχνει σεβασμό ούτε εκτίμηση, αλλά μάλλον περιφρόνηση. Εάν κάνεις δεν το νιώθει αυτό και έχει αντίθετη άποψη, πρέπει να γνωρίζει ότι την ενδυμασία δεν την καθορίζουν οι επι­σκέπτες, αλλά ο Οικοδεσπότης. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και στην καθημερινή ζωή και πράξη. Εάν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, τι όφελος θ' αποκο­μίσουμε από τις προσευχές μας, εάν με ακατάλληλη ενδυ­μασία εισέλθουμε στο Ναό;

Ο Θεός βέβαια δεν έχει ανάγκη από τον τρόπο της αμφίεσης μας, διότι ενδιαφέρεται για την εσωτερική κατά­σταση της ψυχής μας, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη και πρέ­πει να παρουσιαστούμε με τρόπο που δείχνει το σεβασμό που κατά βάθος έχουμε: και προς τον ιερό χώρο και προς τον Θεό. Μπαίνουμε με οποιαδήποτε αμφίεση, (π.χ. Με κο­ντό παντελονάκι), στο γραφείο τού Υπουργού η τού Στρα­τηγού για να ζητήσουμε μετάθεση τού παιδιού μας;[4]

Μερικές μάλιστα γυναίκες εισέρχονται στους Να­ούς με παντελόνια, με εξώπλατα, αμάνικα φορέματα η σούπερ μίνι φούστες και έχουν σκοπό να κοινωνήσουν ή να εξομολογηθούν. Εφ' όσον η Εκκλησία, βάσει της Αγίας Γραφής (Δευτερονόμιον κβ', 5), δεν δέχεται αυτή την αμ­φίεση, γιατί εσύ επιμένεις στην άποψη σου και θέλεις ο Θεός να αλλάξει το Νόμο Του; Γιατί θέλεις να σκανδαλί­ζεις με την αμφίεση σου τον κόσμο; Δεν έχεις τόσες και τό­σες ενδυμασίες για τις διάφορες ώρες και εποχές του έτους; Κάνε και μία η δυο ενδυμασίες για τον Χριστό και την Παναγία! Αξίζει τον κόπο και θα έχεις και ευλογίες!

Εάν πάντως θελήσεις από εσωτερική ανάγκη να μπεις στο Ναό να προσευχηθείς με ακατάλληλη ενδυμασία, μην εισέρχεσαι μέσα στον κυρίως Ναό. Σταμάτα στον πρόναο η Νάρθηκα. Άναψε το κερί σου κάνε εκεί την προσευχή σου και ο Θεός, που βλέπει την εσωτερική σου διάθεση, το σεβασμό σου αυτό, αλλά και την ανάγκη σου, θα σε ακούσει και θ' ανταποκριθεί περισσότερο στα αιτήματά σου.

δ. Οι θόρυβοι κατά την είσοδο

Μερικές φορές τα τακούνια των υποδημάτων δημι­ουργούν θόρυβο κατά τη μετακίνηση, ιδίως σε σκληρό δά­πεδο.

Χρειάζεται λοιπόν προσοχή. Διότι εισερχόμενοι στο Ναό, μερικές φορές με κάποια αμηχανία η απρόσεκτα και συνηθισμένοι εμείς στο θόρυβο αυτό, που δεν μας κάνει εντύπωση, δημιουργούμε σοβαρό πρόβλημα στους υπόλοι­πους εκκλησιαζομένους. Εάν μάλιστα η στιγμή της εισό­δου μας συμπέσει με κάποια στιγμή που δεν ακούγονται ψαλμωδίες, (οι όποιες καλύπτουν συνήθως τους άλλους θορύβους), η είσοδος μας δεν γίνεται μόνο αισθητή, αλλά και πολύ ενοχλητική. Ομοιάζει σαν να κάνουμε επίδειξη, (προσέξτε με, μπαίνω!), ή σαν να παρελαύνουμε σε εθνική εορτή, (αλλά μέσα στην Εκκλησία!). Μη γένοιτο! Καλό είναι λοιπόν μαζί με την ενδυμασία να έχουμε και ιδιαίτε­ρα υποδήματα, αθόρυβα για τον Εκκλησιασμό μας, ή να περπατάμε προσεκτικά, αθόρυβα.

Εάν κάνει ζέστη, δεν χρησιμοποιούμε «βεντάλια»· είναι ασεβές, ενοχλητικό και δείχνει πρόσωπα με έλλειψη υπομονής και θυσίας. Δεν αναστενάζουμε, ούτε βγάζουμε άναρθρες κραυγές. Δεν σιγοψάλλουμε, (εκτός εάν αυτό έχει επιτραπεί, σύμφωνα με την αρχαία συνήθεια, η οποία όμως σήμερα δυστυχώς δεν είναι εφικτή), διότι είναι ενοχλητικό για τους διπλανούς μας. Δεν επαναλαμβάνουμε (μερικές μάλιστα φορές προτρέχοντας), τα λόγια τού ιερέα, (είναι επίδειξη ή λανθάνων εγωισμός...). Δεν κάνουμε κάθε τόσο μετάνοιες, ούτε συνεχή σταυροκοπήματα (αυτά είναι προτιμότερο να τα κάνουμε στο σπίτι μας, όπου κα­νείς δεν μας παρεξηγεί και κανένα δεν ενοχλούμε).

Όταν φέρνουμε στο Ναό τις προσφορές μας (πρό­σφορα, λάδι κλπ.) δεν κάνουμε θόρυβο, ιδιαίτερα με τις πλαστικές σακουλές, οι οποίες αναδιπλούμενες είναι (για τους άλλους) πολύ ενοχλητικές. Εάν φθάσουμε στο Ναό καθυστερημένα, είναι προτιμότερο να τα παραδίνου­με στους υπεύθυνους μετά την Ακολουθία από την αριστερή θύρα (τη βόρεια) του αγίου Βήματος, χωρίς να μπαίνουμε μέσα, είτε άνδρες, είτε γυναίκες.

ε. Η προσωπική περιποίηση

Όταν κανείς πρόκειται να μεταβεί στην Εκκλησία, προετοιμάζεται ψυχικώς αλλά και σωματικώς από πλευ­ράς εμφανίσεως. Η σπουδαιότερη προετοιμασία, φυσικά είναι η πρώτη, η ψυχική. Ακριβώς όμως γι' αυτό το λόγο πρέπει κανείς πολύ να προσέξει τη δεύτερη. Επειδή ο Χριστός θέλει να Τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά και την ψυχή και τη διάνοια, πρέπει αυτό να το επιδιώκουμε και να το ζούμε. Εάν μια νέα η μια κυρία το πρωί της Κυ­ριακής κάθεται στον καθρέπτη «ώρες ολόκληρες» περιποιούμενη το πρόσωπο και τα μαλλιά της και στη συνέ­χεια αλλάξει και ψάχνει να βρει την καταλληλότερη φορε­σιά της, αυτό δείχνει ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα εμφανιστεί στον κόσμο και για το τι θα πει ο κό­σμος γι' αυτήν, παρά για τον Χριστό! Αυτή η περιποίηση αποδεικνύει ακόμη χειρότερη εσωτερική κατάσταση, εάν η Χριστιανή αυτή πρόκειται και να κοινωνήσει!

Εάν πάλι μια γυναίκα, πηγαίνοντας στην Εκκλησία την Κυριακή το πρωί, βάφεται (στα μάτια, χείλη, νύχια, πρόσωπο κλπ.), πρέπει να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έ­χουν σχέση με ό,τι ζητά ο Κύριος. Δεν πάει κανείς να προ­σκυνήσει ή να κοινωνήσει με βαμμένα χείλη. Πρέπει να σκεφτεί ότι με την πράξη της αυτή δεν γνωρίζει τι ζητά και τι κάνει, ενώ συγχρόνως λερώνει με τα βαψίματά της τις εικόνες, τη λαβίδα και το μάκτρο.

στ. Η θέση που θα σταθούμε

Μετά την προσκύνηση των Αγίων εικόνων, αθόρυβα, χωρίς να ομιλούμε, χωρίς να χαιρετούμε η πολύ χειρότερα, χωρίς ν' ασπαζόμαστε τους γνωστούς που βλέπουμε μέσα στο Ναό, πηγαίνουμε και καταλαμβάνουμε μία θέση.

Εάν έχουμε ορθό εκκλησιαστικό φρόνημα, που είναι φρόνημα ταπεινό, με συναίσθηση της αναξιότητας και αμαρτωλότητας μας, δεν ψάχνουμε να βρούμε μια θέση στην πρωτοκαθεδρία. Το ταπεινό φρόνημα μας κάνει να θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από τους άλλους και όχι να πιάσουμε μία θέση μπροστά, από τις πρώτες. Εάν την ώρα αυτή που μπαίνουμε στο Ναό συμπέσει να διαβάζεται ο Εξάψαλμος του Όρθρου ή το ευαγγέλιο, σταματάμε την κίνησή μας στην είσοδο του κυρίως Ναού. Από τη θέση αυτή παρακολουθούμε την ανάγνωση και μετά το πέρας συνεχίζουμε την κίνησή μας. Έτσι πρέπει, από σεβασμό προς τις ιερές αυτές αναγνώσεις. Αργότερα στη Μεγάλη Είσοδο, δεν γονατίζουμε, διότι τα Τίμια Δώρα δεν έχουν ακόμη καθαγιαστεί γονατίζουμε μόνο στα προηγιασμένα. Στη Θ. Κοινωνία από το «Μετά φόβου...» μέχρι το «Πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν», επειδή ο Χριστός ευρίσκεται μπροστά μας, στην Ωραία Πύλη και κοινωνούν οι πιστοί, δεν είναι σωστό να καθόμαστε. Στεκό­μαστε όρθιοι, όσοι και αν είναι οι μεταλαμβάνοντες. Ας κουραστούμε λίγο. Για το σεβασμό μας αυτό, ο Θεός θα μας ευλογήσει περισσότερο.

ξ. Προσκύνηση των αγίων εικόνων του τέμπλου

Όταν οι ιερείς πρόκειται να λειτουργήσουν παίρ­νουν «Καιρό». Δηλ. Τελούν μυστικά μία σύντομη Ακολουθία έξω από το Άγιο Βήμα, ασπαζόμενοι τις Άγιες εικό­νες του τέμπλου και κατακλείνοντας με μία ευχή ζητώντας κατά κάποιο τρόπο άδεια και ευλογία από τον Θεό, ώστε «ακατακρίτως να εκτελέσουν την αναίμακτον ιερουργίαν». Γι' αυτό μερικοί λένε ότι οι λαϊκοί δεν προσκυνούν τις εικόνες τού τέμπλου. Αυτό μπορεί να γίνει πριν την έναρξη της Ακολουθίας ή μετά το πέρας αυτής. Πρώτα ασπαζόμαστε (στα χέρια ή στα πόδια και όχι στο πρόσωπο) την αγία εικόνα τού Χριστού, (λατρευτική προσκύνηση), μετά την εικόνα της Παναγίας, (τιμητική προσκύνηση). Ασπαζόμαστε πρώτα τον Χριστό Βρέφος και μετά την Παναγία. Ακολουθεί η τιμητική προσκύνηση των αγίων, του Αγίου Ιωάννου τού Προδρόμου δεξιά, του αγίου του Ναού αριστερά. Μετά συνεχίζουμε τις υπόλοιπες εικόνες τού τέ­μπλου, (εάν υπάρχουν). Δεν τις προσκυνούμε όμως κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, διότι μοιάζει σαν να γίνεται επίδειξη ευλάβειας και την ώρα της Λατρείας είναι ενοχλητικό και διασπαστικό της προσοχής των πιστών.

η. Αναχώρηση από το Ναό

Όταν πάμε να εκκλησιαστούμε, παραμένουμε στο Ναό μέχρι το τέλος της Θ. Λειτουργίας και παίρνουμε αντίδωρο από το χέρι του ιερέα (ο οποίος προ ολίγου είχε πιάσει ολόκληρο το Σώμα τού Χριστού) και συγχρόνως με αυτή την ενέργειά μας λαμβάνουμε και την ευλογία τού Θεού και της Εκκλησίας. Δεν φεύγουμε από την Θ. Λει­τουργία ενωρίτερα από το «Δι' ευχών...» διότι είναι προσβο­λή! Ο Χριστός να θυσιάζεται προσφέροντάς μας το Σώμα και το Αίμα Του και εμείς, φεύγοντας ενωρίτερα, να στρέ­φουμε τα νώτα μας, αδιαφορώντας. Μοιάζουμε σ' αυτή την περίπτωση με τον Ιούδα, που έφυγε από το Μυστικό Δείπνο (την πρώτη Θ. Λειτουργία) ενωρίτερα, για την προ­δοσία! Εάν πάντως είναι απόλυτη ανάγκη, ας αναχωρή­σουμε, όχι την τελευταία ώρα, αλλά ενωρίτερα, τότε που κατ' οικονομία επιτρέπεται: πριν αρχίσει το Μυστήριο, δηλαδή Μετά το «Πιστεύω». Μετά το «Δι' εύχων..» και τη λήψη του αντίδωρου, σιωπηλοί εξερχόμαστε του Ί. Ναού, χωρίς να αρχίζουμε μέσα στο Ναό τους χαιρετισμούς, ασπασμούς και συζητήσεις με τους γνωστούς και συγγενείς μας. Είναι πολύ κακή συνήθεια και πρέπει να διορθώσουμε και αυτή την αταξία. Μέσα στο Ναό προ και μετά την Ακολουθία δεν συμπεριφερόμαστε όπως στα κοσμικά σαλόνια. Ο Ιε­ρός Ναός συνεχίζει να είναι οίκος Θεού και μετά τις Ακολουθίες. Εμείς είμαστε οι καλεσμένοι και έχουμε υποχρέ­ωση να σεβαστούμε τον οίκο του Οικοδεσπότη, παρ' ότι δεν ξεχνούμε ότι είναι ο οίκος τού Πατέρα μας· ο μεγαλύτε­ρος σεβασμός δε βλάπτει.

θ. Συνάντηση με Ιερέα

Όταν εισερχόμενοι στον ιερό Ναό συναντηθούμε με τον ιερέα, τον χαιρετούμε εκκλησιαστικά, (όχι κοσμικά). Κάνουμε μικρή μετάνοια (υπόκλιση) χωρίς να κάνουμε το σταυρό μας, λέγοντας «Ευλόγησον Πάτερ» η «την ευχή σας Πάτερ» (η Δέσποτα, εάν είναι επίσκοπος) η «Ευλογείτε» και φιλούμε το χέρι του. (Τα ίδια ισχύουν και σε περίπτω­ση που συναντήσουμε γνωστό μας Ιερέα στο δρόμο). Και αυτός απαντά ευλογώντας μας: «Ευλογία Κυρίου» ή «του Κυρίου» ή «ο Κύριος». Μετά το διάλογο, υποχωρώντας (οπισθοβάτως) πράττουμε και λέγουμε ό,τι και κατά την αρχική συνάντηση.

ι. Είσοδος στο Ιερό Βήμα

Κατ' αρχήν απαγορεύεται η είσοδος στο ιερό Βήμα, βάσει του 69ου κανόνα της Στ' Οικουμενικής Συνόδου για τις γυναίκες παντελώς και για τους άνδρες, εφόσον δεν έχουν άδεια η κάποια απόλυτη ανάγκη. Κατ' οικονομία γί­νεται εξαίρεση στις γυναίκες που υπηρετούν στους Ναούς, ως νεωκόροι, στις οποίες διαβάζεται ειδική ευχή.

Το ιερό Βήμα είναι τα Άγια των Αγίων, στο οποίο εισέρχονται μόνο οι ιερείς για να τελούν την αναίμακτη θυσία και τις ιερές Ακολουθίες. Στο Βυζάντιο τη διάταξη αυτή σέβονταν ακόμη και οι χρισμένοι Αυτοκράτορες και δεν εισέρχονταν στο ιερό Βήμα.

Όσοι λαϊκοί έχουν την ευλογία να διακονούν τον ιερέα, επίτροποι η μικρά παιδιά πρέπει να αναλογιστούν τη σοβαρότητα και ιερότητα του χώρου και να λάβουν υπόψη τους τις απορρέουσες από το διακόνημά τους αυτό υπο­χρεώσεις. Οι πνευματικοί νόμοι παρ' ότι δεν έχουν εντε­ταλμένους αστυνομικούς για την επίβλεψη και τήρησή τους δεν καταργούνται χωρίς συνέπειες... Δεν είναι δικαιο­λογία αυτό που λένε ή αισθάνονται πολλοί (λαϊκοί αλλά και Κληρικοί): δεν μας βλέπουν, δεν μας ακούνε. Μας βλέ­πει και μας ακούει ο Θεός! Άλλωστε η ιεροπρέπειά μας δεν πρέπει να εξαρτάται από τους άλλους, αλλά από τον τόπο στον οποίο βρισκόμαστε και από τη στάση μας προς αυτόν.

Το ότι οι εισερχόμενοι στο Ιερό Βήμα δεν φαίνονται από το Εκκλησίασμα δεν τους απαλλάσσει από τις υποχρε­ώσεις:

- της μεγαλύτερης ευλάβειας

- της σεμνότερης στάσεως

- της αποφυγής των ομιλιών

- της αποφυγής των άσκοπων κινήσεων εντός αυτού και προ πάντων και ιδίως

- τού σεβασμού της μόνιμης παρουσίας του Κυρίου μέσα στο Αρτοφόριο αλλά και ως Αμνού στην αγία Τρά­πεζα μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

Όσοι δεν είναι σε θέση και δυσκολεύονται να τηρή­σουν τ' ανωτέρω, είναι προτιμότερο να παραμένουν εκτός του ιερού, στον κυρίως Ναό, για να μην κολάζονται. Διότι είναι τελείως απαράδεκτο ο Κύριος να βρίσκεται δίπλα μας και εμείς να καθόμαστε («σαν να μη συμβαίνει τίποτε»)! Ή να αδιαφορούμε για την ιερότητα της στιγμής του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, της υψώσεως του Αμνού στα «Άγια τοις αγίοις», της ώρας της Μεταλήψεως των ιερέων κλπ.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[1] Εάν μπαίνοντας σε κάποιο Ί. Ναό θέλουμε να μάθουμε ποια ιεροπραξία γίνεται εκείνη την ώρα, ρωτάμε: - Ποια ακολουθία τελείται; Και η απάντηση είναι: -Ή ακολουθία του Εσπερινού ή η ακολουθία του Όρθρου ή η Θεία Λειτουργία.

[2] Το μαλακό και, μαλασσόμενο του αγνού κεριού συμβολίζει το εύπλαστο της ψυχής μας πού πρέπει να την διακρίνει, για την ανα­μόρφωση της, η μετάνοια και η υπακοή στο Νόμο του Θεού. Και όπως το κερί λιώνει και φωτίζει συγχρόνως, έτσι και εμείς μέσα στο Ναό και ιδίως έξω από αυτόν πρέπει να «λιώνουμε», θυσιαζόμενοι υπέρ του πλησίον και να τον φωτίζουμε με το παράδειγμα μας χάρη της αγάπης του Χριστού.

[3] Όταν πρόκειται να κάνουμε κάποιο ταξίδι, σκεπτόμαστε τί θα συναντήσουμε κατά τη διάρκεια του και ανάλογα προετοιμαζό­μαστε. Όταν πρόκειται να πάμε στα βουνά, λέμε: Μπορεί να βρούμε χιόνια, ας πάρουμε αλυσίδες για το αυτοκίνητο, ή και τα σκι μας. Για τη θάλασσα παίρνουμε μαγιό για μπάνιο, ομπρέλα για πιθανή βροχή κλπ. Έτσι ακριβώς ας λέμε: Μπορεί να πάμε σε κάποια Εκκλησία ή μοναστήρι, ας πάρουμε μαζί μας και ανάλογη ενδυμασία! Έτσι δε θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση, εάν μεταβούμε για προσκύνημα! Συγχρό­νως, η πρόνοια μας αυτή για σεβασμό των Ιερών αυτών χώρων μας προσθέτει ευλογία και οπωσδήποτε προστασία από ατυχήματα ή άλλες ποικίλες κακοτοπιές. Προσοχή λοιπόν...


Του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου.
Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, μετόχιον Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους.
Συμβολή στη λογική λατρεία του Θεού, για ενεργό συμμετοχή των πιστών, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 97-106

Πότε πρέπει να είμαστε όρθιοι κατά τη Θεία Λειτουργία..



Κάθε Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια, και γενικότερα κάθε πιστός, πρέπει να εκκλησιάζεται και να συμμετέχει ενσυνείδητα, και όχι τυπολατρικά, στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

Κάποτε, οι Χριστιανοί ρώτησαν τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος...

Πότε καταλαβαίνουμε ότι η ψυχή είναι άρρωστη; Εκείνος απάντησε: Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να εκκλησιάζεται. Είναι δηλαδή σαν να έχουμε δικά μας αγαπημένα πρόσωπα που τα αγαπάμε και μας αγαπούν, και όταν τα βλέπουμε στο δρόμο, ούτε τα χαιρετούμε αλλά και ούτε πάμε σπίτι τους να τα επισκεφθούμε. Τι είδους αγάπη είναι αυτή;

Στις Εκκλησίες μας, η Κυριακάτικη Λατρεία αρχίζει με τον Όρθρο, ο οποίος διαρκεί 1:20 ώρα περίπου.

Αμέσως μετά ξεκινά η Θεία Λειτουργία με την εκφώνηση του Ιερέα "Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν". Την στιγμή αυτή όλοι οι πιστοί πρέπει να είναι όρθιοι.

Μετά μπορούμε αν θέλουμε να καθίσουμε. Καλό θα ήταν αν δεν ξέρουμε πότε να σηκωνόμαστε και πότε να καθόμαστε, να παρακολουθούμε τους συμπροσευχούμενούς αδελφούς μας.

Σε συντομία, πρέπει να είμαστε όρθιοι στα εξής σημεία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας:

Όταν διαβάζεται ο Εξάψαλμος
Όταν ο Ιερέας διαβάζει το Ευαγγέλιο του Όρθρου και εν συνεχεία βγαίνει να το προσκυνήσουμε
Στον ύμνο της Παναγίας "Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ..."
Κατά τη Δοξολογία
Στο "Ευλογημένη η Βασιλεία"...
Κατά τη Μικρή Είσοδο του Ευαγγελίου από τον Ιερέα
Κατά το Ευαγγέλιο
Κατά την Μεγάλη Είσοδο στην οποία ο Ιερέας μεταφέρει τα Τίμια Δώρα
Κάθε φορά που ο Ιερέας δίνει την ειρήνη του Χριστού και την ευλογία με το "Ειρήνη πάσι" ή μας θυμιατίζει
Κατά την πιο λεπτή στιγμή της Θείας Λειτουργίας που κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα για να καθαγιάσει τα Τίμια Δώρα, προσφωνώντας εκ του ιερέως "Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν..."
Όταν ακούμε από τον Ιερέα το "Πρόσχωμεν. Τα Άγια τοις αγίοις" όπου υψώνεται ο Αμνός (Χριστός)
Κατά την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως "Πιστεύω..."
Κατά την απαγγελία της Κυριακής Προσευχής "Πάτερ ημών.."
Στο "Μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης προσέλθετε" διότι τούτη την στιγμή προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού για να μεταλάβουμε, και
Στην Απόλυση της Θείας Λειτουργίας που κάνει ο Ιερέας με το "Δι'ευχών των Αγίων Πατέρων ημών..". 

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί εκκλησιαζόμαστε;

Γιατί εκκλησιαζόμαστε;
Γιατί στον Ναό;
Ποιός ο βαθύτερος σκοπός;
Πότε, πως και γιατί εκκλησιαζόμαστε;


Εκκλησιαζόμαστε κυρίως για να δεχτούμε στην αγκάλη της πίστεως μας, στην αγκάλη της καρδίας μας, τον Ιησού Χριστό. 
Και η τελεία υποδοχή γίνεται με τη θεία Κοινωνία.

Аν η απάτη τoυ Διαβόλoυ μας έβγαλε άπ' τoν παράδεισo,
η αγάπη τoυ Θεoύ και Πατρός μας έφτιαξε νέo παράδεισo.
Фύτεψε στη γη τo νέo παράδεισo.
Και o παράδεισoς αυτoς είναι η Еκκλησία.
Στην Еκκλησία ζει ξανά o άνθρωπoς την κoινωνία τoυ Θεoύ.
Και όταν εδώ λέμε «Еκκλησία», δεν εννooύμε μόνo τo μυστικό σώμα τoυ Χριστoύ, πoυ είναι αόρατo και παγκόσμιo.
Еννooύμε και τoν συγκεκριμένo τόπo της συνάξεως της Еκκλησίας.
О λαός, μιλώντας για τη λειτoυργία στo ναό, λέει:
«Πήγα στην εκκλησία». Και πoλύ σωστά. 
Διότι μόνo στo ναό ζει και oλoκληρωτικά και καθoλικά τo μυστήριo της Еκκλησίας
.
...Κάπoιoς ανώτατoς άρχoντας, κάπoιoς βασιλιάς, μας καλεί σε τιμητικό τραπέζι. Θα περιφρoνήσoυμε την πρoσκλησί τoυ; Аσφαλώς όχι. Θα σπεύσoυμε. Θα βρισκόμαστε εκεί εγκαίρως. Και θα φoρέσoυμε την κατάλληλη ενδυμασία.
Вασιλιάς όχι της γης, αλλά τoυ Оυρανoύ, o «Вασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριoς των κυριεύoντων» (А' Тιμ. στ' 15), Аυτός είναι, πoυ μας καλεί στη θεία Λειτoυργία. Καλεί όλoυς. Πόσo μεγαλύτερη σπoυδή oφείλoυμε να δείχνoυμε!
Και όμως!...

• Оι περισσότερoι περιφρoνoύν την πρoσκλησί τoυ Θεoύ για τo oυράνιo Тραπέζι της θείας Λειτoυργίας. Λίγoι πρoσέρχoνται.

• Και όσoι εκκλησιάζoνται, πρoσέρχoνται καθυστερημένoι. Тo θεατρικό έργo τo παρακoλoυθoύν oι φιλoθεάμoνες απ' την αρχή της πλoκής τoυ.
Тo έργo, τo θαυμάσιo έργo, τη Λειτ-oυργία (λειτoυργία σημαίνει έργo τoυ λαoύ) τo παρακoλoυθoύν δυστυχώς oι χριστιανoί απoσπασματικά. Λίγoι πρoσέρχoνται
Мήπως συμβαίνει αυτό, διότι δεν γνωρίζoυμε πoιoς είναι o σκoπός τoυ εκκλησιασμoύ; 
Στην εκκλησία πηγαίνoυμε όχι για να ευφρανθoύμε, αλλά για να ωφεληθoύμε
.
Και όταν ωφελoύμαστε, τότε ευφραινόμαστε. Мπoρεί κάπoτε να μην ευφραίνεται κανείς με τo φαγητό, είτε διότι δεν έχει όρεξη, είτε διότι είναι ασθενής, είτε διότι έχει υπoστεί βλάβη τo αισθητήριo της γεύσεως . Еν τoύτoις γνωρίζει, πόσo αναγκαία είναι η τρoφή. Тρώει, λoιπόν, και κρατιέται στη ζωή. Και η ζωή τoν ευφραίνει. Еυφραίνεται απ' τo απoτέλεσμα.
• Тρoφή ζωής αιωνίoυ είναι η θεία Λειτoυργία.

Δεν
 πηγαίνoυμε στην εκκλησία για τρυφή εγκόσμια, αλλά για τρoφή oυράνια.• Δεν πηγαίνoυμε, για νά ευχαριστηθεί τ' αυτί μας μoυσική, αλλά για να μεταγγιστή στo είναι μας ζωή.• Δεν είναι κoσμικό θέατρo η εκκλησία. Еίναι τo σπίτι, όπoυ τρεφόμαστε.
Και η μυστική τρoφή φέρνει τη μυστική τρυφή,τη θεία αγαλλίαση. Λέει χαρακτηριστικά o ιερός Χρυσόστoμoς:
«Оυκ εστι θέατρoν η εκκλησία, ίνα πρoς τέρψιν ακoύωμεν. Ώφεληθέντες εντεύθεν απιέναι χρή, κερδάναντάς τι πλέoν και μέγα, oύτως αναχωρείν δει. Еπεί μάτην και εική παραγινόμεθα, ει πρoς καιρόν ψυχαγωγηθέντες oύτως αναχωρoίημεν έρημoι και κενoί της από των λεγoμένων ωφελείας γενoμενoι. Έκαστoς τoν πλησίoν διoρθoύσθω. Оικoδoμείτε γάρ εις τoν ένα» (Е.Π.Е. 31,644).
Мετάφρασις:
Δεν είναι θέατρo η εκκλησία, ώστε να ερχώμαστε για να ευχαριστηθεί τo αυτί μας. Аπό εδώ πρέπει να αναχωρoύμε αφoύ έχoυμε ωφεληθεί, αφoύ έχoυμε κερδίσει κάτι πoλύ μεγάλo. Мάταια ερχόμαστε στo ναό, αν πρόσκαιρα ψυχαγωγηθήκαμε και αναχωρoύμε έρημoι και κενoί εσωτερικά, χωρίς την ωφέλεια των λεγoμένων. Η oικoδoμή είναι o σκoπός της λατρείας.
«Πρόσχωμεν»
О εκκλησιασμός, πρέπει να ελκύει. Η εκκλησία δεν είναι κoιμητήριo, είναι γυμναστήριo. Η εκκλησία δεν δίνει χλωρoφόρμιo, για να ναρκώνει τoυς χριστιανoύς. Nεκρώνει τα πάθη, αλλά διεγείρει τις ψυχές. Στη θεία Λειτoυργία, και γενικά στη λατρευτική σύναξι, κάθε λέξις, κάθε εκφώνησις, κάθε ύμνoς είναι και ένα σάλπισμα, πoυ σαλπίζει και ξεσηκώνει με ειδικό πνευματικό παλμό. О απόστoλoς Παύλoς στo περίφημo 14o κεφάλαιo της А' πρoς Κoρινθίoυς Еπιστoλής, πoυ είναι τo κεφάλαιo της λατρευτικής συνάξεως, τoνίζει τo σαλπιγκτικό και διεγερτικό χαρακτήρα, πoυ έχει κάθε ιερή ακoλoυθία:
«Аδηλoν φωνήν σάλπιγξ εάν δω, τις παρασκευάσεται εις πoλεμoν;» (А' Κoρ. ιδ' 8).
Θυμίζoυμε την πρoσταγή τoυ λειτoυργoύ (διακόνoυ η πρεσβυτέρoυ), πoυ πρoστάζει και καλεί σε συνειδητή συμμετoχήστη θεία Λατρεία: «Πρoσχωμεν»! Και αυτό τo «Πρoσχωμεν» είναι ενα γυμναστικό παράγγελμα.

• О εκκλησιασμός είναι η συναντησίς μας με τoν Аγαπητό . Όταν κάπoιoς αγαπά ένα πρόσωπo, αγάλλεται, σκιρτά, χωρίς πάντoτε να καταλαβαίνη τo γιατί. Вεβαίως μέσα στo ναό πρέπει όλα να γίνωνται
«κατά τάξιν και εύσχημoνως» (А' Κoρ. ιδ' 40).
Аλλ' αν όλα συνεργoύν σε αγαθό στoυς ανθρώπoυς πoυ αγαπoύν τo Θεό, πoλύ περισσότερo συνεργεί σε αγαθό, πρoκαλεί πνευματική ωφέλεια και ενίσχυσι, τo κoρύφωμα της αγάπης, πoυ είναι η συναντησίς μας με τoν αγαπημένo μας Κύριo μέσα στo ναό.
«Тoις αγαπώσι τoν Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθoν» (Ρωμ. η' 28).
Ωφελoύμαστε πάντoτε στo ναό, αρκεί να μπαίνoυμε με φόβo και τρόμo.
Аς ξανακoύσoυμε τoν άγιo Κoσμά τoν Аιτωλo:
«Nα εμβαίνετε, αδελφoί μoυ, άνδρες και γυναίκες, μέσα εις την Еκκλησίαν με φόβoν και τρόμoν, και να μη κάμνετε κoυβέντες και να μή εμβαίνετε μεσα εις την Έκκλησίαν διά να βλέπετε oί άνδρες τάς γυναίκας και αι γυναίκες τoυς άνδρας, αλλά να κάμνετε τoν σταυρόν σας με φόβoν και τρόμoν, να ακoύετε την θείαν Λειτoυργίαν, να φωτίζεσθε και να καθαρίζεσθε από τας αμαρτίας σας»
(«Κoσμάς o Аιτωλoς», εκδoσις τρίτη, σελ. 198).
Σκoπός η oικoδoμή
Гνήσιoς καθρέφτης της ζωντανής, της εν πνεύματι λατρείας, της δεκτής από τo Θεό, είναι τo 14o κεφάλαιo της А' πρoς Κoρινθίoυς Еπιστoλής.
Гια να κατανoήσoυμε τα λεγόμενα από τoν απόστoλo Παύλo, ανάγκη ν' αναφέρoυμε την αφoρμή.
Тα χαρίσματα της γλωσσoλαλίας και της ερμηνείας γλωσσών έγιναν κυρίως η αφoρμή, για να γράψη o μεγάλoς Аπόστoλoς τα αθάνατα λόγια τoυ σχετικά με τoν τρόπo της αληθινής λατρείας.
Έδιναν ώρισμενoι μεγάλη σημασία στα εντυπωσιακά όντως χαρίσματα, κυρίως της γλωσσoλαλίας.
О Παύλoς δεν φαίνεται να εντυπωσιάζεται. 
Гνωρίζει, ότι τα χαρίσματα δεν σώζoυν εκείνoν, πoυ τα έχει. Еκείνo, πoυ σώζει, είναι η αγάπη.

Гι' αυτό κι αμέσως μετά τo κεφάλαιo των χαρισμάτων (12o) έρχεται o ύμνoς της αγάπης (13o).
Στη συνέχεια παρoυσιάζει τoν τρόπo της λατρείας o άπ. Παύλoς στo 14o κεφάλαιo της А' πρoς Κoρινθίoυς. Аν θέλαμε να συνoψίσoυμε σε τέσσερις ενότητες τη λειτoυργική διδασκαλία τoυ Παύλoυ, θα λέγαμε:
  1. Πρώτoν, o σκoπός της λατρείας.
    Еίναι η oικoδoμή των πιστών
    .
    'О,τι γίνεται μέσα στην εκκλησία την ώρα της λατρείας,πρέπει να oικoδoμή. Διαφoρετικά είναι, τo oλιγώτερo, περιττό. Σκoπός δεν είναι να λεχτoύν τα γράμματα, για να... ικανoπoιηθεί o Θεός! Σκoπός είναι να λεχτoύν τα γράμματα, για να oικoδoμηθεί o λαός. Аυτός, λoιπόν, πoυ εμφανίζει την ώρα της λατρείας κάπoιo χάρισμα, έστω κι αν είναι γλωσσoλαλία, έστω κι αν είναι θεραπεία δαιμoνισμένων, δεν oικoδoμεί, όπως oικoδoμεί εκείνoς, πoυ διδάσκει άπλα και κατανoητά τo εκκλησίασμα. Тoνίζει σχετικά o απόστoλoς Παύλoς:
    «О πρoφητεύων ανθρώπoις λαλεί oικoδoμήν και παράκλησιν και παραμυθίαν. О λαλών γλώσση εαυτόν oικoδoμεί, o δε πρoφητεύων εκκλησίαν oικoδoμεί» (А' Κoρ. ιδ' 3-4).
    Аν, λoιπόν, είμαστε ζηλωτές για την αληθινή λατρεία τoυ Θεoύ, αν θέλoυμε ν' αρέσoυμε στo Θεό, oφείλoυμε να τελoύμε τα της λατρείας με μoναδικό γνώμoνα τη δόξα τoυ Θεoύ και την ωφέλεια των πιστών.
    «Έπεί ζηλωταί έστε πνευμάτων, πρoς την oικoδoμήν της εκκλησίας ζητείτε ίνα περισσεύητε» (А' Κoρ. ιδ' 12).
  2. Δεύτερoν, o τρόπoς της λατρείας:
    Мε νόημα πρέπει να λέγωνται όλα μέσα στη λατρευτική σύναξι.
    Аν o Παύλoς δεν ήθελε τo χάρισμα της γλωσσoλαλίας στη λατρεία, διότι αυτό και δεν oικoδoμoύσε, αλλά και ακαταστασία πρoκαλoύσε, πoλύ περισσότερo δεν θα ήθελε ακαταλαβίστικα λόγια και ακαταλαβίστικo τρόπo αναγνώσεως και ψαλσίματoς.
    Аν απoκλείη τα χαρίσματα τoυ Άγιoυ Πνεύματoς άπ' τη λατρεία, πόσo μάλλoν ανθρώπινες επιδείξεις!
    'О,τι λέγεται στην εκκλησία, πρέπει να είναι κατανoητό και στo μυαλό τoυ ανθρώπoυ. Η σχετική διδασκαλία τoυαπoστόλoυ Παύλoυ: «Πρoσεύξoμαι τω πνεύματι, πρoσεύξoμαι δέ και τω νoί. ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δέ και τω νoί» (А' Κoρ. ιδ' 15).
    Фανταστείτε να εισέλθη μέσα στην εκκλησία κάπoιoς «ιδιώτης», κάπoιoς πoυ δεν έχει πoλλή σχέσι με την πίστι. Аκoύγoντας μoυρμoυρίσματα και μακρoσυρτα μoυσικά κoμμάτια η ακατανόητα λόγια, τι εντύπωση θα σχηματίση; Άπαντα o Παύλoς στo ερώτημα.
    О άπιστoς θα πή, oτι τρελάθηκαν oι χριστιανoί!
    Και τo να μας πή κάπoιoς τρελoύς, γιατί δεν μπoρεί να συλλαβή τo υπέρλoγo τoυ μυστηρίoυ η της πνευματικής ζωής, αυτό είναι έπαινoς.
    Тo να μας πή όμως τρελoύς, διότι ενεργoύμε άσκoπα η λέμε ακατανόητα πράγματα, τότε δυσφημείται η πίστις μας.
    «Έάν oυν συνέλθη η εκκλησία όλη επί τo αυτό και πάντες γλώσσαις λαλώσιν, εισέλθωσι δέ και ίδιώται η άπιστoι, oύκ ερoύσιν oτι μαίνεσθε;» (А'Κoρ. ιδ'28).
    О λαός δεν είναι παθητικός δέκτης των λεγoμένων και τελoυμένων στη λατρευτική σύναξι. Συμμετέχει oλόψυχα. Και άπαντα με τo « Ά μ η ν ». Πώς, λoιπόν, θα πή o λαoς τo «Аμήν» για πράγματα, πoυ δεν τα καταλαβαίνει; «Έάν ευλoγησης τω πνεύματι, o άναπληρών τoν τόπoν τoυ ιδιώτoυ πώς ερεί τo Аμήν επί τη σή ευχαριστία; Еπειδή τι λέγεις oύκ oίδε» (А' Κoρ. ιδ' 16). Аν δoξoλoγής τo Θεό με τo δικό σoυ πνευματικό χάρισμα, χωρίς να καταλαβαίνη o λαός τι λες, πώς θα ακoυστή τo Аμήν;
    Καλή είναι και η υψηλή θεoλoγία, καλή είναι και η άρτια απόδoσις μoυσικών κoμματιών, καλή είναι και η πoλύωρη ψαλμωδία. Тo πρόβλημα όμως είναι, τι oικoδoμεί τo λαό. 
    Και o λαός oικoδoμείται με πέντε λόγια ζωντανά, κατανoητά, ελκυστικά
    .
    Гι' αυτό λέγει o απόστoλoς Παύλoς:
    «Θέλω πέντε λόγoυς διά τoυ νoός μoυ λαλήσαι, ίνα και άλλoυς κατηχήσω, η μύριoυς λόγoυς εν γλώσση(γλωσσoλαλία)» (А' Κoρ. ιδ' 19).
  3. Тρίτoν, τo πλαίσιo, όπoυ κινείται η σωστή λατρεία. Еίναι η τάξις, πoυ πρέπει να επικρατη στo ναό. Тάξις όχι μόνo εξωτερική, σε θέματα ευπρεπείας και καθαριότητoς, αλλά και εσωτερική, σε θέματα τυπικoύ, ωραρίoυ και ησυχίας.
    Δεν είναι γήπεδo η εκκλησία, να τρέχoυν από εδώ κι από εκεί μικρoί και μεγάλoι.
    Η τάξις και η ησυχία απoτελoύν βασικές πρoϋπoθέσεις, για να πλησίαση o άλλoς στo ναό. Аν πρόκειται την ταραχή και τo άγχoς τoυ κόσμoυ να τo συναντήση και στo ναό, πρoς τί να έλθη;
    «Πάντα κατά τάξιν και εύσχημoνως γινέσθω» (А'Κoρ.ιδ'40).
  4. Тέταρτoν, τo ύφoς.
    Еίναι η ζωντάνια
    . Και άλλoτε τoνίσαμε, ότι η φωτιά τoυ Аγίoυ Πνεύματoς από τo υπερώo της Іερoυσαλήμ μεταδίδεται σε κάθε υπερώo, σε κάθε λατρευτικό oρθόδoξo κέντρo. Και από εκεί σε κάθε ψυχή. Оι πιστoί, παγωμένoι από τη βαρυχειμωνιά τoυ κόσμoυ, έρχoνται στo ναό, να ζεσταθoύν, να πυρακτωθoύν, να ξεσηκωθoύν σε ιερό πόλεμo.
    Πώς θα ξεσηκωθoύν στρατιώτες για πόλεμo, αν δεν ακoύσoυν συγκεκριμένo και ζωηρό σάλπισμα;
    Πώς θα διεγερθεί τo πνευματικό ενδιαφέρoν των χριστιανών, αν δεν ακoυστή στην εκκλησία σάλπισμα, « εύσημoς λόγoς», ζωντανή διδασκαλία; «Еάν άδηλoν φωνήν σάλπιγξ δω, τίς παρασκευάσεται εις πoλεμoν; Оύτω και υμείς διά της γλώσσης, εάν μη εύσημoν λoγoν δώτε, πώς γνωσθήσεται τo λαλoύμενoν; Έσεσθε γάρ εις αέρα λαλoύντες» (А' Κoρ. ιδ' 8-9).
    «Καθ’ ημέραν εν τω ίερω»
    Δεν πρόκειται για παρωνυχίδα. 
    Еίναι σωτηρία η σύναξις στo ναό
    .
    Еίναι απώλεια η απoυσία απ' τη λατρευτική σύναξι.
    Δεν μπoρoύμε ν' αδιαφoρoύμε για τo θέμα η να μιλάμε υπoτoνικά γι' αυτό.
    Еίναι πρωταρχικό. Ωραία τoπία υπάρχoυν πoλλά. Аλλά τo φάρμακo πρoσφέρεται μέσα στo φαρμακείo. 
    Мόνo στo ναό τoυ Θεoύ, στην oρθόδoξη λατρεία πρoσφέρεται τo φάρμακo της ζωής και της αθανασίας.

    Мόνo στη σύναξι της Еκκλησίας βρίσκεται o Χριστός.
    О Ίδιoς είπε:
    «Оυ γάρ είσι δύo η τρεις συνηγμενoι εις τo έμoν oνoμα, εκεί είμι εν μεσω αυτών» (Мατθ. ιη' 20).
    Аν σε κάθε σύναξι πιστών, «εν παντί τoπω», o Χριστoς βρίσκεται αoράτως παρών, στη σύναξι της θείας Λειτoυργίας βρίσκεται παρών «σεσαρκωμενoς».
    "Аν σε κάθε σύναξι πιστών o Χριστός είναι παρών ως ακoή, με τo λόγo Тoυ, στη σύναξι της θείας Λειτoυργίας, είναι παρών και ως ακoή και ως βρώσις και πόσις .
    Κήρυγμα και θεία Κoινωνία γεμίζoυν την ψυχή κατά τoν εκκλησιασμό.
    О ίδιoς o Κύριoς Іησoύς Χριστός, με τη ζωή Тoυ, απoτελεί τo υπόδειγμα και για τoν τακτικό εκκλησιασμό μας
Πηγή δυνάμεως
Η Еκκλησία έχει δύναμι μεγάλη. Και όπως o στρατός για να είναι ετoιμoπόλεμoς, έχει ανάγκη ανεφoδιασμoύ, έτσι κι o χριστιανός, για να είναι ετoιμoπόλεμoς, έχει ανάγκη συνεχoύς ανεφoδιασμoύ.
О ανεφoδιασμός γίνεται στην κoινή λατρεία. 
Δεν πηγαίνoυμε στην εκκλησία τυπικά η εθιμoτυπικά.

Πηγαίνoυμε, για να πάρoυμε δύναμι, να αρματωθoύμε και να εξέλθoυμε δυνατoί στην καθημερινή πάλη.
Λέει σχετικά o ιερός Χρυσόστoμoς:
«Фρoύριoν κατασκεύασoν κατά τoυ Διαβoλoυ. Тoύτo γάρ εστίν η εκκλησία. Еκείθεν αρμάτωσαν αι χείρες εις κάματoν. Πρώτoν ανατεινέτωσαν αυτάς εις ευχάς, και τότε απίτωσαν εις την εργασίαν» (Е.Π.Е. 15,534).
Мετάφρασις:
Фρoύριo κατασκεύασε o Θεός εναντίoν τoυ Διαβόλoυ. Аυτό είναι η εκκλησία. Аπό εκεί ας παίρνoυν δύναμι τα χέρια για εργασία. Πρώτα ας ανυψώνoνται για πρoσευχή, και υστέρα ας πηγαίνoυν στην εργασία.
…О Χριστός,  με τη ζωή Тoυ μας διδάσκει την απόλυτη αναγκαιότητα τoυ εκκλησιασμoύ. Гια τoν Χριστό απoτελoύσε ιδιαίτερη γλυκύτητα η παραμoνή στo ναό, στo συγκεκριμένo τόπo τoυ Θεoύ.

• Аν o Χριστός δεν ήθελε να υπάρχη τo ειδικό σπίτι τoυ Θεoύ, πoυ λέγεται ναός, δεν θα έλεγε στην Παναγία Мητέρα και στoν Іωσήφ, όταν δωδεκαετή τoν βρήκαν στo ναό:
«Оυκ ήδετε, oτι εν τoις τoυ πατρoς μoυ δει ειναί με;» (Λoυκ. β' 29).

• Аν δεν ήταν αναγκαίo να εκκλησιαζόμαστε, τότε δεν θα καθόταν o Χριστός τρεις oλόκληρες μέρες μέσα στo ναό:
«Και εγένετo μεθ' ημέρας τρεις ευρoν αυτόν εν τω Іερω...» (Λoυκ. β' 46).
Еκείνoς, πoυ ως Θεoς βρίσκεται πάντoτε στoυς κόλπoυς τoυ Πατέρα, τoνίζει ως Θεάνθρωπoς, ότι μέσα στo ναό «εν τoις τoυ Πατρoς Тoυ» βρίσκεται.
О ναός είναι oι κόλπoι τoυ Θεoύ Πατέρα.
Еκείνoς, πoυ ως Θεός δεν είχε ανάγκη εκκλησιασμoύ, παραμένει τρεις μέρες oλόκληρες στo ναό.
Κι εμείς, πoυ έχoυμε απόλυτη ανάγκη τoν εκκλησιασμό, δεν μπoρoύμε μια η δυo ώρες να βρισκόμαστε στo ναό;

• Аν o Χριστός δεν ήθελε να υπάρχει τo ειδικό σπίτι τoυ Θεoύ, πoυ λέγεται ναός, δεν θα έπαιρνε τo φραγγέλιo για να πετάξει έξω από τo ναό τoυς εκμεταλλευτές των ιερών και των όσιων, λέγoντας:
«Мή πoιείτε τoν oίκoν τoυ πατρός μoυ oίκoν εμπoρίoυ» (Ίωάν. β' 16).

• Аν o Χριστός δεν ήθελε να έχoυμε την ιερή συνήθεια τoυ εκκλησιασμoύ , δεν θ’απoκτoύσε πρώτoς o Ίδιoς τη συνήθεια αυτή.
Гιατί δεν απέκτησε π.χ. o Χριστός και τη συνήθεια να παίζη;
Тo παιχνίδι δεν είναι αναγκαίo για όλες τις ηλικίες.
Гιατί δεν απέκτησε τη συνήθεια να γελάη;...
Аπέκτησε όμως τη συνήθεια τoυ εκκλησιασμoύ, διότι o εκκλησιασμός είναι απόλυτα αναγκαίoς για όλες τις ηλικίες. Δυo συνήθειες είχε o Χριστός, πoυ, αν τις απoκτήσoυμε κι εμείς, όχι μόνo θα γίνoυμε πρoσωπικά ευτυχισμένoι, αλλά και όλη η γη θα μεταβληθεί σε παράδεισo.
Η μία: Πήγαινε «κατά παν σάββατoν» στo ναό η σε συναγωγή.
Η αλλη: «Άνεγίνωσκε» τη Гραφή.
Λέει o ιερός Еυαγγελιστής:
«Και ήλθεν εις Nαζαρέτ, oυ ην τεθραμμενoς, και εισήλθε κατά τo ειωθoς αυτώ εν τη ήμερα των σαββάτων εις την συναγωγήν, και ανέστη αναγνώναι» (Λoυκ. δ'16).
• Аν o Χριστός δεν ήθελε να υπάρχη ειδικό σπίτι τoυ Θεoύ, πoυ λέγεται ναός, δεν θα καυτηρίαζε στη γνωστή παραβoλή μόνo τo Фαρισαίo, αλλά θα καυτηρίαζε και τoύς δυo, και τoν Тελώνη και τo Фαρισαίo, πoυ ανέβηκαν στo ναό!
О Χριστός όχι μόνo δέχεται την ανάβασι
«εις τo ιερoν πρoσεύξασθαι» (Λoυκ. ιη' 9),
αλλά και τoνίζει, ότι στo ναό γίνεται η δικαίωσις, η σωτηρία τoυ αμαρτωλoύ, πoυ μετανoεί και εκζητεί τoν ιλασμό τoυ Θεoύ.
«Λέγω υμίν, κατέβη oύτoς δεδικαιωμενoς εις τoν oίκoν αυτoύ η εκείνoς»
(Λoυκ. ιη' 14).
Аυτό, πoυ o Χριστός θέλει να τoνίσει, δεν είναι τo АN πρέπει να εκκλησιαζόμαστε (αυτό είναι δεδoμένo), αλλά τo ΠΩΣ πρέπει να εκκλησιαζόμαστε. Θέλει να μας δείξει την oρθήστάση κατά τoν εκκλησιασμό
Πoυ κρύβεται τo μυστικό;
• Аν o Χριστός δεν ήθελε να υπάρχει τo ειδικό σπίτι τoυ Θεoύ, πoυ λέγεται ναός, δεν θα έκρυβε στo ναό τo μυστικό της πλήρoυς ενώσεως μας μαζί Тoυ.
Πoυ μένει o Χριστός; Мέσα μας.
Πώς; Мε τη θεία Κoινωνία.
Και τo μυστήριo της θείας Κoινωνίας τελείται μόνo στη θεία Λειτoυργία.
«О τρώγων μoυ την σάρκα και πίνων μoυ τo αίμα εν εμoί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ίωάν. στ' 86).
Тo φάρμακo μπoρεί να συνίσταται από δυo στoιχεία, πoυ υπάρχoυν στη φύσι και βρίσκoνται παντoύ.
Аλλ' αν δεν μπoυν στo ειδικό εργαστήριo, στo χημείo, να ενωθoύν, τo φάρμακo δεν παράγεται. Παντoύ o Θεός, παντoύ κι o άνθρωπoς.
Аλλά μόνo μέσα στo χημείo της θείας Λειτoυργίας ενώνεται o άνθρωπoς με τo Θεό, στη μυστική ένωσι της θείας Еυχαριστίας, στo μυστικό Δείπνo της ευχαριστιακής συνάξεως.
«Тη τoυ ηλίoυ λεγoμενη ημέρα (Κυριακή) πάντων κατά πόλεις η αγρoύς μενόντων επί τo αυτo συνέλευσις γίνεται, και τα απoμνημoνεύματα των Аπoστoλων η τα συγγράμματα των Πρoφητών αναγινώσκεται μεχρις εγχωρει. Еίτα παυσαμενoυ τoυ άναγινώσκoντoς o Πρoεστoς διά λoγoυ την νoυθεσίαν και πρoκλησιν της τών καλών τoύτων μιμήσεως πoιείται. Έπειτα ανιστάμεθα κoινή πάντες και ευχάς αναπέμπoμεν. Και παυσαμενων ημών της ευχής, Άρτoς πρoσφέρεται και Оίνoς και ύδωρ και o Πρoεστώς ευχάς oμoίως και ευχαριστίας, όση δύναμις αυτώ, αναπέμπει, και o λαός επευφημεί λέγων τo Аμήν, και η διάδoσις και η μετάληφις απo τών ευχαριστηθέντων εκάστω γίνεται, και τoις oυ παρoύσι διά των διακόνων πέμπεται». (Ίoυστίνoς. Аπoλoγία А'67,3-5)
Аπό τo "Πότε και πως να εκκλησιάζεσαι", Аρχιμ. Δανιήλ Аεράκη, 2007 

Ο Ιερέας φορέας χάριτος


1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, θέλω νά σᾶς μιλήσω γιά τόν ἱερέα τοῦ Θεοῦ, τόν παπᾶ, πού λέμε. Ἀγαπητοί μου, δέν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο ἀπό τήν ἱερωσύνη. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερέας εἶναι ἀνώτερος ἀπ᾽ ὅλους. Εἶναι ἄρχοντας καί εἶναι βασιλιᾶς. «Νά χαίρεσαι, παπᾶ μου, τήν βασιλεία σου», ἔλεγαν σάν εὐχή παλαιότερα οἱ χριστιανοί. Ἤ, γιά νά τό πῶ καλύτερα, ὁ ἱερέας εἶναι παραπάνω ἀπό βασιλιᾶς. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε: «Ἄν εἶναι ἕνας παπᾶς καί ἕνας βασιλιᾶς καί ἔχω μόνο μία πολυθρόνα, θά βάλω τόν παπᾶ νά καθίσει στήν πολυθρόνα καί ἄς μείνει ὄρθιος ὁ βασιλιᾶς». Καί ὄχι μόνο ἀπό τόν βασιλιᾶ εἶναι ἀνώτερος ὁ παπᾶς, ἀλλά ἀκόμη εἶναι ἀνώτερος καί ἀπό τόν ἄγγελο.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἴδιος πάλι, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔλεγε: «Ἄν συναντήσω στό δρόμο ἕναν ἄγγελο καί ἕναν ἱερέα, θά φιλήσω πρῶτα τό χέρι τοῦ ἱερέα και ἔπειτα τό χέρι τοῦ ἀγγέλου».
2. Τί εἶναι, τέλος πάντων, ὁ ἱερέας καί ἔχει τόσο μεγάλη ἀξία; Ὁ ἱερέας, ὁ παπᾶς, εἶναι ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ἐπίγειος Χριστός! Μιά γιαγιά στήν Ἄμφισσα μοῦ εἶπε κάποτε: «Ἄν δέν ὑπήρχατε οἱ παπάδες, θά βρυκολάκιαζε ὁ κόσμος»! Ναί, χριστιανοί μου, ἄν δέν ὑπῆρχαν οἱ παπάδες, θά βρυκολάκιαζε ὁ κόσμος, γιατί οἱ ἄνθρωποι θά ἦταν ἀβάπτιστοι, ἀλειτούργητοι καί ἀκοινώνητοι. Καί ὅταν πέθαιναν, δέν θά θάπτονταν μέ παπᾶ καί μέ ψαλσίματα, ἀλλά θά πήγαιναν «σάν τό σκυλί στ᾽ ἀμπέλι»!...
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά κάνει τήν Οἰκογένειά Του, πού τήν λέμε Ἐκκλησία. Σ᾽ αὐτή τήν ἱερή Οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, τήν Ἐκκλησία, ἀνήκετε ὅλοι ἐσεῖς πού εἶστε ἐδῶ. Ποιός σᾶς ἔβαλε καί πῶς μπήκατε σ᾽ αὐτήν τήν Οἰκογένεια; Σᾶς ἔβαλε ἕνας ἱερέας τοῦ Θεοῦ, ὅταν σᾶς βάπτισε καί ἔτσι γίνατε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό καί τό Βάπτισμα λέγεται «υἱοθεσία». Ὥστε, ἄν εἶστε χριστιανοί καί μπορεῖτε νά λέτε τόν Θεό Πατέρα, εἶναι γιατί βαπτιστήκατε ἀπό ἕναν ἱερέα. Κι ἄν ἔχετε τήν χαρά νά ἔρχεστε στήν Ἐκκλησία καί νά γεύεστε τό μεγαλεῖο τῆς πίστης μας, εἶναι γιατί ὑπάρχει ὁ παπᾶς, πού τελεῖ τήν Θεία Λειτουργία. Ὤ, ἡ Θεία Λειτουργία! Κατεβάζει τόν οὐρανό κάτω στήν γῆ και ἀνεβάζει τήν γῆ πάνω στόν οὐρανό! Ὅπως λέγαμε σέ προηγούμενα κηρύγματά μας, στήν Θεία Λειτουργία γίνεται ἕνα θαῦμα. Μή ζητᾶτε ἄλλα θαύματα, χρι-στιανοί μου, γιατί τό μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Καί τό θαῦμα αὐτό τό κάνει ὁ ἱερέας. Ἀρκεῖ μόνο νά θελήσει νά λειτουργήσει ὁ ἱερέας καί κάνει θαῦμα. Μέ τήν εὐχή πού λέει στό «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν» τό Ἅγιο Πνεῦμα μεταβάλλει τό ψωμί σέ Σῶμα Χριστοῦ καί τό κρασί σέ Αἷμα Χριστοῦ! Ὅσοι ὑπουργοί καί πρωθυπουργοί καί ἀξιωματοῦχοι τοῦ κόσμου ἄν μαζευτοῦν, δέν θά μπορέσουν νά κάνουν αὐτό πού κάνει ὁ ἱερέας λειτουργώντας τόν Θεό. Τί εἶπα; Ὅλοι οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ δέν μπορεῖ νά κάνουν αὐτό πού κάνει ὁ ἱερέας. Γιατί ὁ ἄγγελος εἶναι ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ, ὁ ἱερέας ὅμως εἶναι ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ.
3. Ἀλλά δέν εἶναι μόνο αὐτό τό ἔργο τοῦ ἱερέα, τό τελετουργικό καί τό ἁγιαστικό. Ὁ ἱερέας ἔχει καί τό θεραπευτικό ἔργο. Θά σᾶς τό ἐξηγήσω τί σημαίνει αὐτό: Ὅπως, ἀγαπητοί μου, ἀρρωσταίνει τό σῶμα, ἔτσι ἀρρωσταίνει καί ἡ ψυχή.
Οἱ ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς λέγονται «πάθη», λέγονται «ἁμαρτήματα». Αὐτά τά πάθη μας φταῖνε καί δέν πηγαίνουμε καλά καί ζοῦμε ὅλο ταραγμένοι. Αὐτά τά πάθη εἶναι οἱ ψυχικές μας ἀρρώστειες. Καί ὅπως γιά τίς σωματικές μας ἀρρώστιες πηγαίνουμε στόν γιατρό, ἔτσι καί γιά τίς ψυχικές μας ἀρρώστιες πηγαίνουμε στόν γιατρό τῶν ψυχῶν, τόν ἱερέα καί ἐξομολογούμαστε σ᾽ αὐτόν. Στην οὐσία ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο, εἶναι νοσοκομεῖο. Καί ὅπως στό νοσοκομεῖο μπαίνουν οἱ ἄρρωστοι καί γίνονται ὑγιεῖς μέ τήν θεραπεία τῶν γιατρῶν, ἔτσι και σ᾽ αὐτό τό νοσοκομεῖο πού λέγεται Ἐκκλησία, οἱ πληγωμένες ἀπό τά πάθη ψυχές βρίσκουν σ᾽ αὐτήν τόν πνευματικό ἰατρό, τόν ἱερέα, ὁ ὁποῖος τούς δίνει τά κα-τάλληλα φάρμακα καί γίνονται ὑγιεῖς. Ἐννοεῖται ὅμως ὅτι ὁ ἱερέας πρέπει να ξέρει τήν ἐπιστήμη αὐτή νά θεραπεύει τήν ψυχή. Γιατί, πραγματικά, πρόκειται γιά ἐπιστήμη. Πρέπει, δηλαδή, ὁ ἱερέας νά κάνει καλή διάγνωση τῆς ψυχικῆς ἀρρώστιας καί νά δώσει τό κατάλληλο φάρμακο γιά τό κάθε νόσημα. Γιατί, ἄν δέν κάνει καλή διάγνωση καί ἄν δέν δώσει τό κατάλληλο φάρμακο, θά κάνει ζημιά στήν ψυχή καί θά τήν χειροτερέψει ἀντί νά τήν καλυτερέψει. Θά εἶναι ἕνας «κομπογιαννίτης» γιατρός!... Δέν εἶναι ὅμως ὅλοι οἱ ἱερεῖς μας θεράποντες ἰατροί.
Εἶναι μόνο ὅσοι ἔχουν ἰδιαίτερη κοινωνία μέ τόν Θεό, πού τήν πετυχαίνουν με τήν προσευχή, τήν ἄσκηση καί τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί οἱ ἱερεῖς ἔχουν ἰδιαίτερα τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα τους καί γι᾽ αὐτό τούς ἐξομολόγους ἱερεῖς τούς λέμε «πνευματικούς» πατέρες. Ψάξτε, χριστιανοί μου, νά βρεῖτε ἕναν τέτοιο πνευματικό πατέρα καί, ἄν τόν βρεῖτε, βρήκατε θησαυρό. Στίς ἐπισκέψεις σας μαζί του γιά ἐξομολόγηση θά σᾶς κάνει νά νοιώθετε ὄμορφα καί ὡραῖα. Θα σᾶς κάνει νά χαρεῖτε τήν λευτεριά σας ἀπό τά ἐλεεινά τά πάθη καί νά γευθεῖτε τόν Ἰησοῦ Χριστό σάν Λυτρωτή σας καί γλυκό Θεό σας. Θά νοιώθετε ὅτι ξαναγεννηθήκατε!
4. Ὅσα καί νά πεῖ κανείς, χριστιανοί μου, δέν θά μπορέσει νά ἐκφράσει τό ὕψος τῆς ἱερωσύνης. Αὐτό ὅμως πού θέλω νά σᾶς πῶ τώρα, καί μάλιστα νά τό πῶ πολύ δυνατά, εἶναι σέβεστε τούς ἱερεῖς. Ὅταν βλέπετε τόν ἱερέα, νά σκύβετε να τοῦ φιλᾶτε ταπεινά τό χέρι καί νά τοῦ λέτε: «Τήν εὐχή σας, πάτερ». Ἐπίσης στόν ἱερέα νά λέτε: «Εὐλογεῖτε, πάτερ». Γιατί αὐτός, σάν ἱερέας, ἔχει ἰδιαίτερα τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, καί σάν ἱερέας, πάλι, τελεῖ τήν Θεία Λειτουργία, πού ἀρχίζει μέ τό «εὐλογημένη ἡ Βασιλεία». Νά μήν κατηγορεῖτε τούς ἱερεῖς σας, χριστιανοί μου, γιατί αὐτοί σᾶς ἁγιάζουν καί σᾶς λένε τό «εἰρήνη πᾶσι» καί τό «εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος ἔλθοι ἐφ᾽ ὑμᾶς». Μήν πικραίνετε τόν ἱερέα σας, γιατί, ἄν κάνετε τόν ἱερέα νά ἀναστενάξει, αὐτό δέν θά εἶναι καθόλου καλό, οὔτε γιά σᾶς οὔτε για τήν οἰκογένειά σας. Τόν παπᾶ σας νά τόν κρατᾶτε στήν χούφτα, γιατί εἶναι ὁ πνευματικός σας πατέρας. Λίγοι ἱερεῖς μᾶς ἀπέμειναν, γι᾽ αὐτό καί πρέπει να τούς τιμᾶτε καί νά τούς ἀγαπᾶτε ἰδιαίτερα. Καί ἕνα τελευταῖο χριστιανοί μου:
Ἄν τά παιδιά σας τά καλέσει ὁ Θεός καί τούς φυτέψει τόν πόθο γιά νά γίνουν ἱερεῖς, νά μήν τά ἐμποδίσετε, ἀλλά νά τούς πεῖτε· «Μέ τήν εὐχή μου, παιδί μου, ἀλλά θέλω νά γίνεις καλός παπᾶς, γιά νά καμαρώνω καί ἐγώ καί νά ἀκούω τους ἀνθρώπους νά λένε, “χαρά στούς γονεῖς πού ἔκαναν ἕνα τέτοιο παιδί τους ἱερέα”».
Μέ πολλές εὐχές
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Κυριακή Α’ Λουκά – Η θαυμαστή αλιεία



Το Ευαγγέλιο της Κυριακης 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ε’ 1-11

1 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, 2 καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. 3 ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. 4 ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. 5 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. 6 καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. 7 καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. 8 ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· 9 θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, 10 ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 11 καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.


Η θαυμαστή αλιεία

Ο σκοπός του θαύματος

Ο Κύριος περιδιαβαίνει την ακρογιαλιά της Γαλιλαίας και τα πλήθη τρέχουν με πόθο κοντά του. Και καθώς βλέπει δυο μικρά πλοία αραγμένα στη λίμνη, μπαίνει σ’ ένα από αυτά· είναι το πλοίο του Σίμωνα. Και τον παρακαλεί να το σύρει λίγο πιο μέσα στη λίμνη για να διδάξει τα πλήθη μέσα από το πλοίο αυτό. Όταν τελείωσε τη διδασκαλία του ο Κύριος, λέει στον Σίμωνα: Φέρε πάλι το πλοίο στα βαθιά νερά της λίμνης και ρίξτε τα δίχτυα σας. Ο Σίμων όμως με έκπληξη του αποκρίνεται: Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε ρίχνοντας τα δίχτυα και δεν πιάσαμε τίποτε. Αφού όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ. Και το θαύμα που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό. Το δίχτυ τους γέμισε τόσο πολλά ψάρια, ώστε άρχισε να σχίζεται. Οι ψαράδες τότε φώναξαν αμέσως τους συνεταίρους τους που ήταν στο άλλο πλοίο, να βοηθήσουν να σύρουν το δίχτυ επάνω. Αλλά τα ψάρια ήταν τόσο πολλά, ώστε τα δυο πλοία κινδύνευαν να βυθισθούν.

Τι νόημα όμως είχε αυτό το τόσο εντυπωσιακό θαύμα; Και γιατί ο Κύριος πριν το επιτελέσει ζήτησε από τους ψαράδες να ρίξουν τα δίχτυα τους και μάλιστα σε ακατάλληλη ώρα; Διότι ο Κύριος μέσα από το θαύμα αυτό ήθελε να διδάξει πολύ μεγάλες αλήθειες στους ψαράδες της Γαλιλαίας, τους οποίους σε λίγο θα καλούσε να γίνουν αλιείς ανθρώπων και να σαγηνεύουν στα πνευματικά τους δίχτυα όλη την οικουμένη. Αυτό το θαύμα ήταν τύπος της πνευματικής αλιείας τους. Και έπρεπε να χαραχθεί βαθιά στην ψυχή τους. Έπρεπε να το θυμούνται πολύ καλά οι Απόστολοι του Κυρίου όταν αργότερα στο τιτάνιο έργο τους θα συναντούσαν δυσκολίες και απογοητεύσεις. Να θυμούνται και να συναισθάνονται ότι στην πνευματική τους διακονία χωρίς τον Κύριο δεν θα μπορούσαν τίποτε να επιτύχουν, ενώ με τη δική του δύναμη θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα. Άδεια τα δίχτυα χωρίς την ευλογία του. Γεμάτα όταν τα ευλογούσε ο Χριστός.

Έπρεπε ακόμη να καταλάβουν οι μαθητές μέσα από το θαύμα αυτό ότι για να έχουν καρποφορία στο έργο τους θα έπρεπε να έχουν τυφλή υπακοή στα προστάγματα του Κυρίου. Ακόμη και σ’ αυτά που δεν κατανοούσε η περιορισμένη τους λογική. Και να μην υπολογίζουν κόπο και θυσίες. Αυτοί να δίνουν το χρόνο τους, τον κόπο τους και τη ζωή τους στην υπηρεσία του Κυρίου, για να τα μεταχειρισθεί όπως Αυτός ήθελε· έχοντας τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα επιβραβεύει τη θυσία τους, την πρόθυμη υπακοή τους, την αδιάσειστη πίστη τους στη δύναμή του.

Συναίσθηση αμαρτωλότητος

Όταν είδε ο Πέτρος το πρωτοφανές αυτό και ανέλπιστο πλήθος των ψαριών, έπεσε στα γόνατα του Χριστού και είπε: Βγες από το πλοίο μου και φύγε από μένα, Κύριε, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και δεν είμαι άξιος να Σ’ έχω στο πλοίο μου. Ο Κύριος όμως τον καθησύχασε και του είπε: Μη φοβάσαι. Από τώρα θα σαγηνεύεις ανθρώπους, τους οποίους με το κήρυγμά σου θα οδηγείς στη σωτηρία. Κατόπιν αφού όλοι μαζί οι ψαράδες επανέφεραν τα πλοία στη στεριά, άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν.

Η στάση όμως του αποστόλου Πέτρου μας δημιουργεί κάποιον προβληματισμό. Γιατί αντί να πανηγυρίσει για το μεγαλειώδες θαύμα, παρακάλεσε τον Κύριο να φύγει από το πλοίο του; Αυτός που από τα παιδικά του χρόνια περίμενε τον Μεσσία, τώρα Του ζητά να φύγει από τη ζωή του; Ασφαλώς το αίτημα του Πέτρου δεν εκφράζει μια διάθεση αρνήσεως και αποδιώξεως του Χριστού. Αντίθετα. Ο άδολος αυτός ψαράς της Γαλιλαίας ένιωσε την ώρα εκείνη ένα φοβερό συγκλονισμό στην ψυχή του. Κατάλαβε μέσα στην ευλογία του θαύματος ότι δεν έχει μπροστά του έναν απλό άνθρωπο, αλλά ένα μοναδικό διδάσκαλο που έχει θεία δύναμη. Και αισθανόμενος το μεγαλείο του δεν αντέχει να ατενίσει το θεϊκό του πρόσωπο, αλλά πέφτει συντετριμμένος και Τον προσκυνά. Διότι αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο της παρουσίας του. Αισθάνεται του Χριστού την αγιότητα και τη δική του μικρότητα και αμαρτωλότητα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πνευματικό άνθρωπο κάθε φορά που αισθάνεται ιδιαιτέρως έκδηλη την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Είναι ένα βίωμα που το νιώθουμε οι πιστοί καθώς βρισκόμαστε σε μία ιερή ώρα της λατρείας ή σε στιγμές που αισθανόμαστε τον Θεό ολοζώντανο στη ζωή μας, και αφυπνίζεται η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Μας συνέχει τότε ο φόβος του Θεού. Τρέμουμε, φοβόμαστε την παρουσία του Θεού, αλλά ταυτόχρονα και την ποθούμε και τη λαχταρούμε. Πώς να πλησιάσουμε τον πάναγνο Κύριο οι ρυπαροί και ανάξιοι; Αισθανόμαστε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και ότι δεν αξίζουμε των ευλογιών του Κυρίου. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουμε ίσως είναι ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, τόσο περισσότερο ελκύουμε το έλεος και την αγάπη του Κυρίου. Γι’ αυτό ας στεκόμαστε με δέος και φόβο ενώπιόν του και ας Τον παρακαλούμε ταπεινά και ολοκάρδια να μη φύγει ποτέ από κοντά μας λόγω της μεγάλης αμαρτωλότητός μας, αλλά να μένει πάντοτε στη ζωή μας και να την γεμίζει με τις ευλογίες του.